På sjukehuset.

På sjukehuset.

Etter alltid å ha hatt god helse, var det litt rart å hamne på sjukehus med diagnose hjerneslag.
Men slik kan livet, utan forvarsel, bli snudd opp ned frå den eine dagen til den andre.

Når ein blir lagt inn på sjukehus, glir ein fort inn i pasientrollen.
Det er som å vere inne i ei boble, der livet utanfor blir noko ein betrakter gjennom vinduet.
Det som blir viktig, er dei skjebnene ein ser rundt seg, og ein sjølv blir eit nummer i rekkja.
Rutinene og undersøkingane går sin gang, og tankane mine beskjeftiga seg med det som skjedde der og då. Eg var på sjukehuset i 3 døgn. Då vart eg diagnostisert, undersøkt og medisinert.
Så kunne eg dra heim, og halde fram med livet mitt.

I Norge får omlag 13000 personar akutt hjerneslag kvart år. Ein tredjedel av slagpasientane får  massive skader eller døyr. Ein tredjedel får varige skader, og den siste tredjedelen får små eller ingen varige skader.
Eg høyrer til den heldigste tredjedelen. Diagnosen min var dysartri, som betyr at muskelkontrollen for tale er redusert. Dessutan hadde eg dårleg motorikk i høgre handa, det oppdaga eg til min forskrekkelse første gong eg skulle skrive namnet mitt, og det vart berre utydeleg rot.
Balansen var heller ikkje på topp, for heile høgre sida var litt ramma.
Men eg gjekk ut av sjukehuset på egnne bein, og ved godt mot.

No er dette to månader sidan, og neste gong vil eg skrive om korleis vegen hit har vore.