Tur til Gjogv.

Gjogv betyr kløft, og bygda har fått namnet etter

den 250 meter lange og djupe kløfta som skjer seg inn i landsskapet.

Gjogv er den nordlegaste bygda på Eysturoy, ca ein times

køyretur frå Torshamn.

Den er omgitt av fjell på alle sider,

og etter ein regnfull  køyretur på smale vegar 

skimta vi bygda vakkert plassert nede ved havet.

Etter ein god lunch på gjestehuset Gjaargardur

vandra vi gjennom irrgrønt landskap

nedover mot sentrum av bygda.

Den idylliske bygda Gjogv hadde for 70 år sidan

ca 300 innbyggjarar.  No er det knapt 30 fastbuande att.

Gjogv har ei av dei beste naturlege hamnene på Færøyane.

Det er ei 250 kløft som går frå  byen og ut i havet.

Men når havet står på og stormen raser,

må båtane bli trekt høgt opp på land

for å vere trygge for bølgjene.

Fiske har alltid vore det viktigaste livsgrunnlaget
for folk i Gjøgv.
Men havet er ein streng herre.

Frå 1870 - 1928 mista 30 menn frå Gjøgv livet på sjøen,
og halvparten av dei gifte kvinnene i bygda vart enkjer.
Dei har fått sitt minnesmerke.
Ved kyrkja og minnelunden i Gjøgv sit ei kvinne på ein benk
med eit barn på kvart kne.
Dag og natt stirrer ho utover havet.

Framtida for Gjøgv kan virke usikker.
Men den har unik natur,
og dei gamle husa ser ut til å bli tekne godt vare på.

Fjella rundt er ideelle for fjellturistar,
så turisme har alle muligheiter til å bli
ei ny vekstnæring for bygda.

Sauer på Færøyane.

Det bur 50 000 menneske på Færøyane, og 75 000 sauer.

Atlanerhavsklimaet med milde vintrar og kjølege somrar,

gjer at sauene kan beite ute heile året.

Sauerasen på Færøyane er ein variant av 

den nordeuropeiske korthala sauen.

Den har mange ulike fargar og fargekombinasjonar.

Sauene har førsterett til beiteområda på øyane. 

Vi kan sjå dei overalt, både høgt oppe i fjella

og i brattene nedover mot havet.

Vi besøke Landbruksdepartementet på Færøyane, 

og der lærde vi mykje om sauedrift.

Vi fekk m.a. vite at beitetrykket på øyne i dag er altfor stort,

og planane er å redusere talet på sauer 

frå 75 000 til 50 000 for å skåne jorda.

Men dette skal skje frivillig, så det vil nok ta si tid.

Vi var så heldige å få reise på besøk til Kollafjørdur,

og der budde Dorthea Joensen på garden sin saman med 

mann, born og borneborn.

Då vi var der hadde dei akkurat henta inn nokre av sauene sine

for å klippe dei, 

og dette fekk vi sjå på nært hald.

Ullfellen på sauene er todelt, 

det er fin ull i botnen og grovare dekkull ytterst.

Det er berre den grove ulla som blir klipt vekk,

ellers ville sauene fryse når hausten og vinteren kjem.

På garden til Dorthea hadde dei også hestar.

Færøyhesten har lenge vore utryddingstrua, 

men no er det ca 80 slike hestar på øyane. 

5 av desse finn vi hos Dorthea.

Gjestfriheita var stor hos Dorthea, og vi vart alle bedne inn 

til å forsyne oss av eit velfylt kaffibord.

Vi forlet Kollafjørdur etter eit spesielt besøk
hos familien Joensen. Vi hadde for ei kort stund vore
nær naturen og dyra og menneska på garden
på ein måte vi seint vil gløyme.

Sauene er flittig brukt som motiv
i kunsten på øyane.

Her frå Kulturhuset i Torshavn.

Desse trykka fann eg i ein kunstnarverkstad i Torshavn,
men dei fekk ikkje bli med heim.

Vi besøkte verkstaden til kunstnaren Rogvi Bø i Klaksvik.
. Han hadde også nokre sauer i atelieret sitt.
Ein av dei fekk vere med meg heim, som eit minne og representant
for alle sauene eg møtte på Færøyane.

Turist på Færøyane: Klaksvik og Vidareidi.

Klaksvik,

med ca 5000 innbyggjarar, er den nest største byen på Færøyane.

Den ligg på Bordoy, og er bunde saman med resten av Færøyane

via Leirviktunnellen, som vart opna i 2006.

Klaksvik blir rekna som den viktigaste fiskerihamna på Færøyane,

og er senter for handel og turisme i regionen.

Kjekt å oppdage fine hus

og frodige hagar.

På butikkrunde i Klaksvik var det ekstra gøy å lese

reklamer og plakatar.

Det færøyiske språket er tufta på gamalnordisk,

og godt forståeleg for oss.

I Klaksvik vart vi inviterte på kulturkveld 

i kulturhuset Leikalund.

Der fekk vi mellom anna høyre på 

Hanus G. Johansen, songar, musikar og komponist.

Han blir omtala som ei legende på Færøyane,

og har m.a. sett melodi til - 

og sunge inn ein heil CD med Jakob Sande songar.

K.Christians kirkjan.

Klaksvik Kyrkje er bygd i tre.

Den er bygd i nordisk stil, 

og stod ferdig i 1963.

Frå Minnelunden i Klaksvik.

Mange bygder på Færøyane har ein Minnelund

til minne om lokale sjøfolk 

som har mista livet på sjøen.

Eg sit att med eit minne om frodige Klaksvik,

på tross av at vi hadde skodde og regn og vind 

mesteparten av tida der.

Frå Klaksvik tok vi ein tur til Vidareidi, 

som er nordlegaste bygda på Færøyane.

Bygda har ca 300 innbyggjarar, og ligg heilt nord på Vidoy.

Vegen dit er kronglete og smal med mange tunnellar,

så bussen vår måtte spesialbestillast for å kunne ta seg fram dit.

Bygda ligg veirhardt til ut mot Nord Alanteren,

men er beskytta av fjell på begge sider,

og har ein fantastisk vakker natur.

Den har også ein av dei høgste fødselsratene på Færøyane,

og det ser ut til å bu folk i husa.

Naturen er vill og vakker,

og den kvite kyrkja ligg fint til nede ved sjøen.

Kyrkjegarden ligg heilt nede ved havet, 

og den nederste delen har ein gong vorte skylt vekk av storm og bølgjer.

Det er nok grunnen til at dei fleste gravsteinane ligg heilt nede i bakken.

Ved sida av kyrkja ligg den tjørebredde prestegarden med torvtak,

og her skal den sagnomsuste prestefrua Beinta ha budd.

Ho vart enke to gongar og gifta seg med tre prestar.

Så langt har ho vore hovudperson i 3 romanar

og ein spelefilm.

Eg forlet den frodige bygda med mange bilder på netthinna.

Vi var der ein gråkald sommardag,

men korleis er livet der ein mørk vinterdag med storm og sjøsprøyt

rykande inn frå havet?